nie wszystko układa się tak jakbym chciała, żeby się ułożyło, ale trudno, zrobię jednak co w mojej mocy, żeby stało się tak, jak chcę by się stało:-)

a tymczasem rodzi sie w mojej głowie piękny plan, a jak tak lubię moment narodzin!

raptem po dwóch miesiącach przyjemnej pracy, dostaję propozycję ponoć jeszcze bardziej przyjemnej pracy,

godzę się, choć nie wiem czego mogę się spodziewać

jutro pierwszy dzień, kolejne chwile niewiedzy, znaczenia terenu, że to niby moje biurko, moje stanowisko, moje miejsce

kiedyś wykrzyczałam w kosmos życzenie, żeby zaczęło się coś dziać i od tamtej pory nie chce się ten mój świat zatrzymać, z prędkością światła zatacza i kreśli szalone ósemki,

lubię ten mój szalony świat i siebie w nim, tak pięknie zmęczoną, doskonale zorganizowaną, z tym poddenerwowaniem, które utrudnia życie najbliższym a mnie samej daje to, czego mi brakowało przez kilka lat stagnacji

i dodac chciałam, że w tym przyjemnym pędzie nie brakuje mi zatrzymania na chwilę, chwila w zupełności mi wystarczy, przynajmniej w tym momencie...

teraz jest czas tylko dla mnie

zamykam o 15 drzwi biura i niech się dzieje co chce się dziać, albo co nie chce, a dziać musi

nieważne

teraz czytam, słucham portugalskiej muzyki, piszę, nadrabiam zaległości, odpowiadam na maile, spotykam się z przyjaciółmi, jeżdżę na rowerze, siedzę na pomoście nad Rusałką, rozmawiam, słucham, uśmiecham się bo tego dawno nie robiłam

jestem

niewiele potrzeba by na chwilę się zapomnieć

wsiąść do samochodu i wyjechać z miasta

w samej Wielkopolsce jest tyle miejsc, które warto zobaczyć, zwiedzić, dowiedzieć się o ich istnieniu nagle i niespodziewanie

poznać ludzi, których życie biegnie innym niż nasze torem, a jest równie fascynujące

dobrze jest mieć kogoś, kto przyjedzie pod pracę, zabierze i pozwoli odetchnąć od zgiełku i chaosu codziennego życia

dziekuję...

ciągle mnie to zachwyca